Doom is altijd nauw verweven geweest met metalmuziek. Luister maar een korte luister naar elke soundtrack van Doom of een snelle blik op zijn iconische demonische beelden onthult deze connectie onmiddellijk. De kenmerkende mix van vlammen, schedels en duivelse wezens van het spel weerspiegelen de esthetiek van een ijzeren eerste podium, verleden of heden. Deze band met de zwaardere kant van muziek is geëvolueerd in combinatie met de gameplay van de serie, die zich beide meerdere keren opnieuw hebben uitgevonden over de 30-jarige geschiedenis van Doom. Uit zijn thrash metal wortels heeft Doom zich gewaagd door verschillende metalen subgenres, met als hoogtepunt de huidige Doom: The Dark Ages, die krachtige metalcore-invloeden levert.
In 1993 putte de soundtrack van de originele Doom inspiratie uit de grote metalbands van de late jaren 80 en vroege jaren 90. Co-maker John Romero heeft openlijk de significante invloed van bands zoals Pantera en Alice in ketens erkend, duidelijk in de score van de game. Bijvoorbeeld, het nummer "Untitled" gebruikt in de E3M1: Hell Keep Level, heeft een riff die opvallend lijkt op Pantera's "Mouth of War". De bredere Doom -score omarmt elementen van het thrash -subgenre, waardoor het geluid van Metallica en miltvuur digitaal wordt herschept. Deze pulserende soundtrack stuwde spelers door de gangen van Mars, die demonische vijanden naadloos in de ervaring integreerden, net als een gitaarsolo in een metal nummer. Thrash was snel, direct en dringend en resoneerde met de impact van Doom's shotgun en BFG op de release. De tijdloze soundtrack van componist Bobby Prince vormt perfect een aanvulling op het onvergetelijke gunplay van de game.
DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots
6 afbeeldingen 
Al meer dan tien jaar bleef de muziek van Doom harmoniseren met zijn snelle gameplay. De Doom 3 van 2004 introduceerde echter een overlevingshorror-geïnspireerde heruitvinding en nam risico's met een nieuw, langzamer tempo dat een ander geluid eiste. Het hoofdthema van Doom 3 zou kunnen worden vergeleken met een bonustrack op het album 2001 van Tool, lateralus. Hoewel Trent Reznor aanvankelijk werd geprobeerd het geluidsontwerp van Doom 3 te orkestreren, was het Chris Vrenna en Clint Walsh die uiteindelijk de score componeerden, die uit de stijl van het gereedschap haalden. Hun aanpak, met zijn ingewikkelde tijdshandtekeningen en griezelige soundscapes, vulde de sci-fi horror-sfeer van de game perfect aan.
Ondanks het feit dat het een commercieel succes is, wordt het ontwerp van Doom 3 nu gezien als een anomalie binnen de serie, die de bredere evolutie van FPS -games in de vroege jaren 2000 weerspiegelt. Terwijl titels als Call of Duty en Halo het genre transformeerden, paste Doom naast hen aan. Deze periode zag ook metalmuziek navigeren in veranderingen, waarbij het Nu-Metal-tijdperk plaats maakte voor nieuwe geluiden. De tool-geïnspireerde soundtrack van Doom 3 was een passende keuze, waardoor de verontrustende toon werd verbeterd en een opmerkelijk experiment binnen de franchise werd.
Na Doom 3 stond de serie voor een periode van ontwikkelingsuitdagingen. Het Scrapped Doom 4 -project leidde tot een nieuwe start, met als hoogtepunt de release van DOOM 2016, die de serie revitaliseerde. Regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin brachten de Slayer terug naar Mars en omhelsden het momentum van de originele game met een soundtrack van Mick Gordon. Gordons score, met sub-bas frequenties en witte ruis, creëerde een hartverscheurende ervaring die resoneerde met de intense actie van de game. De soundtrack van Doom 2016, die doet denken aan het Djent -subgenre, is gevierd als een van de beste geschiedenis van videogames.
De uitdaging om zo'n succesvolle soundtrack op te volgen, werd in 2020 eeuwig met Doom Eternal. Hoewel Mick Gordon terugkeerde, ontstonden er complicaties, wat resulteerde in een soundtrack die niet helemaal zijn werk was. Desalniettemin is de invloed van Gordon duidelijk, naarmate de tracks zijn geëvolueerd uit Doom 2016's, die meer in het metalcore -genre in de late jaren 2010 en begin 2020 leunen. Gordons werk met Britse metalcore -bands zoals Bring Me the Horizon en Architects wordt weerspiegeld in de score van Doom Eternal, die verpletterende storingen en elektronische elementen bevat. Deze verschuiving in geluid loopt parallel met het meer experimentele ontwerp van de game, inclusief platform- en puzzelsecties.
DOOM: The Dark Ages introduceert een nieuw hoofdstuk en belooft de geschiedenis van de serie te combineren met nieuwe gameplay -mechanica. Het langzamere tempo vergeleken met de snelle beweging van Doom Eternal wordt weerspiegeld in zijn gevecht, die directe confrontatie aanmoedigt met een schild dat doet denken aan Captain America. Deze aanpak grijpt terug naar de originele Doom's Corridor-gebaseerde ontmoetingen, maar breidt ze dramatisch uit met Mechs en Dragons. De soundtrack, vervaardigd door de afwerking, put uit zowel eerdere als heden metaalinvloeden, het combineren van de zware storingen van banden zoals geslagen los met de thrash -elementen van de doom van 1993.
Hoewel de volledige reikwijdte van de gameplay van de Dark Ages nog te bezien is, suggereert de toevoeging van mythologische wezens en gigantische mechs een gedurfde evolutie. Dit weerspiegelt het experimentele karakter van modern metaal, dat een reeks invloeden heeft omarmd, van elektronische tot hyperpop. Voor Doom -fans is dit een spannende tijd, omdat de Dark Ages tot doel heeft uit te blinken in gebieden waar de serie altijd heeft geschenen, met gunplay dat voorop blijft. Terwijl Doom blijft evolueren, blijft de soundtrack een essentieel onderdeel, waarbij het podium wordt ingesteld voor spannende ontmoetingen en mogelijk een ander opvallend metalalbum levert met de release van mei.
