Yoko Taro, de visionaire maker achter veelgeprezen titels zoals Nier: Automata en Drakengard, heeft openlijk de diepgaande impact van ICO op videogames als kunstvorm besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, verdiende ICO snel zijn status als cultklassieker, gevierd vanwege zijn minimalistische esthetiek en verhalen die sterk afhankelijk waren van visuele en emotionele signalen in plaats van dialoog.
Taro wees erop hoe ICO's centrale gameplay -monteur - het personage Yorda geleid door haar hand vast te houden - de normen van het tijdperk opnieuw teweegbracht. "Stel je voor dat ICO in plaats daarvan rond een koffer zou slepen in plaats daarvan; het zou een ongelooflijk frustrerende beproeving zijn geworden," merkte Taro op. Hij benadrukte dat de eis van het spel voor spelers om een ander personage te leiden een baanbrekende beweging was, die de grenzen van traditionele interactiviteit in games verlegde.
Tijdens die periode werd het spelontwerp vaak als succesvol beschouwd als de gameplay dwingend bleef, zelfs toen alle visuele elementen werden uitgekleed tot basisblokjes. ICO nam echter een ander pad en prioriteit gaf aan emotionele diepte en thematische rijkdom boven louter mechanische nieuwigheid. Taro gelooft dat het spel heeft aangetoond dat kunst en het verhaal verder kunnen gaan dan louter verfraaiingen en essentieel worden voor de game -ervaring zelf.
Label ICO als "Epoch Making", erkende Taro zijn rol bij het sturen van de loop van de spelontwikkeling. Hij loofde het spel voor het presenteren van het presenteren van videogames die diepe, zinvolle berichten konden communiceren door ingetogen interacties en sfeervolle ontwerp.
Naast ICO noemde Taro ook twee andere spellen die hem en de industrie aanzienlijk beïnvloedden: Undertale door Toby Fox en Limbo door PlayDead. Deze titels, zo betoogden hij, breidden de horizon uit van wat zou kunnen worden bereikt door interactieve media, waardoor ze bevestigen dat videogames in staat zijn om diepgaande emotionele en intellectuele ervaringen te leveren.
Voor enthousiastelingen van het werk van Yoko Taro werpt zijn eerbied voor deze games licht op de creatieve invloeden achter zijn eigen projecten. Het benadrukt ook de continue evolutie van videogames als een dynamisch en impactvol medium van artistieke expressie.
